www.staropolanie.fora.pl

traktor z napędem naPRZÓD

Uważam, że przyłatanie nazwy panegiRYK nie załatwia sprawy. Kwestie genologiczne mają swoich fanatyków i głupio byłoby zginąć od ukąszenia żmij podgrupy eskulapus panegiriensis ijuz.
Proponuję tak:
uznać mimo wszystko, że jest to stary jak świat przejaw kadzenia władcy.
Rozwój potrzeby "kadzenia władcy" rozpoczyna się w Polsce od razu wraz z literaturą. Pomijając teksty znane tylko z hipotez jako pierwszy leży nam na stole operacyjnym nieznany autor z niewiadomokąd, który urodził Bolesławowi zwanemu Krzywoustym małą książęczkę opiewającą jego i jego rodzinę.
Dalej już poszło sprawnie. Magister Wincenty zwany Kadłubkiem wspiął się na wyżyny retorycznych koneksji antycznych przy chwaleniu sławy jakże wspaniałego mu księcia Kazimierza (nota bene: zwróćmy uwagę jakże to zazębia się z jego nieznanym z imienia poprzednikiem, który przecież opiewał ojca tegoż Kazimierza).
Tu nie koniec, ale nie wikłam kronikami wielkopolskimi, śląskimi oraz innymi, które zaginęły i z pozoru buńczucznie, ale nie leceważąco, mijam nawet apologetę jedynego króla polski, którego przydomek "wielki" nie uległ zapomnieniu (ogólnie było trzech władców polskiego średniowiecza o tym przydomku), tzn. Janka z Czarnkowa.
Czas wspomnieć o nurcie lirycznym. Mimo że wiązał się on ze wspomnianymi powyżej formami kronikarskimi, to jednak jako odrębny od nich a również zajmujący się wychwalaniem potęgi możnych osób pełnię osiągnął w 1 połowie XV wieku za czasów nowej litewskiej dynastii.
Być może obcym pochodzeniem królów piętnastowiecznej Polski należy tłumaczyć konieczność literackiego zabiegania o ich łaskę. Wszak władcy Ci nie znali stosunków personalnych jakie narosły przez wieki na ziemiach polskich i aby ich upewnić o obecności zdolnych person, należało zaprezentować się dowodem. Powodu, dla którego pergamin i rozpowszechniający się papier pokryty lasem fraktury stał się świadectwem wartości jednostki, nie roztropnie jest łączyć jednynie z etnosem. Polska XV wieku uległa znacznej zmianie. Stając się jednym z największym terytorialnie państw chrześcijańskich tego czasu , czyli rozpierając swe granice na inne ziemie i ich ludy, wikłała się nieuchronnie w coraz bardziej skomplikowane spory, czyli weszła w orbitę tzw. wielkiej polityki. Prawosławie (za miedzą), islam (od XIV w. Turcy na Bałkanach coraz bliżej Królestwa Polskiego), herezje (nie tylko husyckie), groźne zakony mnichów-rycerzy (na północy i w obrębie granic). Dyplomacja więc odgrywała olbrzymią rolę. Wskrzeszenie Akademii Krakowskiej i obecność bliskiego ośrodka kulturalnego w Pradze dostarczało ludzi odpowiednich do państwowych stanowisk. Należało jednak zostać zauważonym. Jednak zwykłe zabieganie o posadę lub hojność protektora łączyło i inne determinanty tego zjawiska. Wśród nich znajdują się takie zjawiska, jak feudalizm z kultem rycerstwa i potrzebą separacji od innych stanów, świadomość tekstu jako nośnika pamięci oraz oratorska zręczność ceniona w dobie koncyliaryzmu.
Owoc zjawiska jest związany z pochwałą Witolda Jagiełły i jego syna, Władysława. Nie jedyny to owoc oczywiście, ale wzorcowy.
Nurt opiewający zwykle wiązany jest z literaturą i w jej obrębie funkcjonuje termin panegiryku, ale trzeba pamietać, że celom pochwalnym przyświecały wielkie przedsięwzięcia architektoniczne i plastyczne, a korzenie tego giną w przysłowiowych pomrokach dziejów.
Dla literaturoznawców kłopotliwe są zwłaszcza te drugie, które nierzadko a zwłaszcza w XV wieku łączą w sobie obraz i słowo. Przykładem niech będzie "Epitafium Wierzbięty", bo choć to epitafium, to jednak oddaje sedno wzajemnej koherencji tekstu i wizerunku.
Z powyższego wynika więc jasno, że owe "panegiryki", które są nazwodawcami dla XVII wieku, nie są cechą literatury nowożytnej, a jeśli już mówić, że jakąkolwiek, to chyba, że ogólnoludzkiej.
Mylne tym samym będzie utożsamianie zjawiska pochwały władcy z wyznacznikiem renesansowego humanizmu. Do tego będą potrzebne dookreślenia po analizie składników wewnątrztekstowych.

Czy ktoś się z tym zgadza?

Cool

Królewna Salmonella

Szanowny Traktorze,
wdzięczna Ci jestem za przedstawienie kontekstu literatury panegirycznej.
Czyli wiemy już, że bezstresowe nazwanie naszego utworu
zwyczajnym panegirykiem będzie objawem nieprofesjonalizmu.
Utwór o cechach panegirycznych?Tak, to także mało...

Widząc Twoje zaangażowanie, zgadzam się, że
"Traktory zdobędą wiosnę". Cool

Ucieszą mnie kolejne sugestie. Panegiryk stanął mi kością w gardle.
Chyba moglibyśmy z Traktorem prywatnie wymienić poglądy nt. genologii,
ale powszechność forum daje mi nadzieję, że Kołowice pomogą...

Pozdrawiam! Salmonella

AT

[quote="traktor z napędem naPRZÓD"][size=18]Uważam, że przyłatanie nazwy panegiRYK nie załatwia sprawy. Kwestie genologiczne mają swoich fanatyków i głupio byłoby zginąć od ukąszenia żmij podgrupy eskulapus panegiriensis ijuz.
Proponuję tak:
uznać mimo wszystko, że jest to stary jak świat przejaw kadzenia władcy.
Rozwój potrzeby "kadzenia władcy" rozpoczyna się w Polsce od razu wraz z literaturą. Pomijając teksty znane tylko z hipotez jako pierwszy leży nam na stole operacyjnym nieznany autor z niewiadomokąd, który urodził Bolesławowi zwanemu Krzywoustym małą książęczkę opiewającą jego i jego rodzinę.
Dalej już poszło sprawnie. Magister Wincenty zwany Kadłubkiem wspiął się na wyżyny retorycznych koneksji antycznych przy chwaleniu sławy jakże wspaniałego mu księcia Kazimierza (nota bene: zwróćmy uwagę jakże to zazębia się z jego nieznanym z imienia poprzednikiem, który przecież opiewał ojca tegoż Kazimierza).
Tu nie koniec, ale nie wikłam kronikami wielkopolskimi, śląskimi oraz innymi, które zaginęły i z pozoru buńczucznie, ale nie leceważąco, mijam nawet apologetę jedynego króla polski, którego przydomek "wielki" nie uległ zapomnieniu (ogólnie było trzech władców polskiego średniowiecza o tym przydomku), tzn. Janka z Czarnkowa.
Czas wspomnieć o nurcie lirycznym. Mimo że wiązał się on ze wspomnianymi powyżej formami kronikarskimi, to jednak jako odrębny od nich a również zajmujący się wychwalaniem potęgi możnych osób pełnię osiągnął w 1 połowie XV wieku za czasów nowej litewskiej dynastii.
Być może obcym pochodzeniem królów piętnastowiecznej Polski należy tłumaczyć konieczność literackiego zabiegania o ich łaskę. Wszak władcy Ci nie znali stosunków personalnych jakie narosły przez wieki na ziemiach polskich i aby ich upewnić o obecności zdolnych person, należało zaprezentować się dowodem. Powodu, dla którego pergamin i rozpowszechniający się papier pokryty lasem fraktury stał się świadectwem wartości jednostki, nie roztropnie jest łączyć jednynie z etnosem. Polska XV wieku uległa znacznej zmianie. Stając się jednym z największym terytorialnie państw chrześcijańskich tego czasu , czyli rozpierając swe granice na inne ziemie i ich ludy, wikłała się nieuchronnie w coraz bardziej skomplikowane spory, czyli weszła w orbitę tzw. wielkiej polityki. Prawosławie (za miedzą), islam (od XIV w. Turcy na Bałkanach coraz bliżej Królestwa Polskiego), herezje (nie tylko husyckie), groźne zakony mnichów-rycerzy (na północy i w obrębie granic). Dyplomacja więc odgrywała olbrzymią rolę. Wskrzeszenie Akademii Krakowskiej i obecność bliskiego ośrodka kulturalnego w Pradze dostarczało ludzi odpowiednich do państwowych stanowisk. Należało jednak zostać zauważonym. Jednak zwykłe zabieganie o posadę lub hojność protektora łączyło i inne determinanty tego zjawiska. Wśród nich znajdują się takie zjawiska, jak feudalizm z kultem rycerstwa i potrzebą separacji od innych stanów, świadomość tekstu jako nośnika pamięci oraz oratorska zręczność ceniona w dobie koncyliaryzmu.
Owoc zjawiska jest związany z pochwałą Witolda Jagiełły i jego syna, Władysława. Nie jedyny to owoc oczywiście, ale wzorcowy.
Nurt opiewający zwykle wiązany jest z literaturą i w jej obrębie funkcjonuje termin panegiryku, ale trzeba pamietać, że celom pochwalnym przyświecały wielkie przedsięwzięcia architektoniczne i plastyczne, a korzenie tego giną w przysłowiowych pomrokach dziejów.
Dla literaturoznawców kłopotliwe są zwłaszcza te drugie, które nierzadko a zwłaszcza w XV wieku łączą w sobie obraz i słowo. Przykładem niech będzie "Epitafium Wierzbięty", bo choć to epitafium, to jednak oddaje sedno wzajemnej koherencji tekstu i wizerunku.
Z powyższego wynika więc jasno, że owe "panegiryki", które są nazwodawcami dla XVII wieku, nie są cechą literatury nowożytnej, a jeśli już mówić, że jakąkolwiek, to chyba, że ogólnoludzkiej.
Mylne tym samym będzie utożsamianie zjawiska pochwały władcy z wyznacznikiem renesansowego humanizmu. Do tego będą potrzebne dookreślenia po analizie składników wewnątrztekstowych.[/siz
TERAZ JA POKADZE TRAKTOROWI-GRATULUJĘ ERUDYCJI! RZECZYWISCIE UTWÓR O CECHACH PANEGIRYCZNYCH,OCZYWIŚCIE OKOLICZNOSCIOWY O CZYM POWIEDZIELISMY NA KOLE.
POZDRAWIAM
AT

Królewna Salmonella

Pragnę poinformować wszystkich zatroskanych genologiczną zagadką Paprockiego,
że Wesele bogiń zostało opatrzone metką epinicjum.
Gdyż właśnie epinicjum miało na celu sławienie zwycięzcy wracającego z wojny. Very Happy

Lepiej późno niż nigdy Cool

Kathalen

Epinicjum... jesteś tak wielka, że chyba powinni Ci takie napisać Smile

traktor z napędem naPRZÓD